از کودکی در نمازهای جمعه و جماعات شرکت می‌کردم و از هفت سالگی بر آن عادت کرده بودم. تا این اواخر که به علت کهولت نمی‌توانم شرکت کنم. از‌‌ همان دوران از خطیبان در دعاهای جمعه می‌شنیدم که بر ضد کافران دعا می‌کردند. هرگز آن دعاهای لذیذ و طولانی برای پیروزی بر کفار را فراموش نمی‌کنم که امام و نمازگزاران خواهان بودند بر تمام سفیدپوستان و گندمگونان پیروز شوند، سرمایه‌های هنگفت و زنان چشم آبی و موحنایی آنان برای مسلمانان به غنیمت گرفته شود! من از این دعا و کثرت تکرارش در شگفت بودم، بویژه که می‌دانستم بردگی به سبب کیفرهای اسلامی و مقررات کفاره و نیز تلاش‌های رئیس جمهور آمریکا؛ ابراهام لینکلن و بیانیه‌ی جهانی حقوق بشر از زمین رخت بربسته است. 

اما از هنگامی که خداوند بر من دروازه‌ی تفسیر قرآن به قرآن را گشود و آن را شیوه‌ی خودم در فهم این کتاب کریم قرار دادم، از بینایی و بینشم پرده برداشته شد و دانستم که بسیاری از امامان بزرگوارمان متوجه نشده‌اند که برخی احکام، موقتی هستند و نزد خدا زمان مشخصی دارند و باید انسان بکوشد آن زمان و مرحله را دریابد. 

از‌‌ همان اوایل، فقه ما در اشتباهی بزرگ واقع شد که به منابع تابع، حکم کلی و مطلق داد و میان آن‌ها و قرآن مجید برابری ایجاد کرد. اگر این اشتباه رخ نمی‌داد، امت ما امروز می‌توانست جلوی این درب را ببندد تا شهوت‌پرستانی نادان و بی‌مقدار میدان‌دار نشوند و مجال بروز پیدا نکنند؛ کسانی که آبروی زنان مؤمن را می‌برند و باعث شده و می‌شوند تا ایزدی‌ها و... در شمال عراق و دیگرانی در سوریه، برای انتقام از زنان و ناموس خویش، به زنان و حرمت مسلمانان تعرّض کنند. گویا آنان زنان دیگران را برای خویش مباح کرده‌اند تا نامسلمانان هم در مقابل، زنان مسلمان را برای خود مباح گردانند. باید گفت: إنّا لله وإنّا إلیه راجعون.